Lubomierz to wieś z blisko 400-letnią tradycją, której ludność zawsze była głęboko wierząca i pobożna.

Lubomierz przez ponad dwa wieki należał do parafii Św. Sebastiana męczennika w Niedźwiedziu.

Było to jednak duże utrudnienie dla mieszkańców ze względu na brak drogi i dużą odległość (ok. 9 km) od kościoła parafialnego co powodowało nieraz, że mieszkańcy Lubomierza zwłaszcza gdy były ciężkie zimy, nie zawsze mogli dotrzeć do świątyni.

Dopiero 2 kwietnia 1844 roku Lubomierzanie doczekali się możliwości uczestniczenia we mszy św. w nowo wybudowanej kaplicy (obecnie na miejscu tej kaplicy stoi figura Matki Bożej Niepokalanej na placu kościelnym). Była to niewielka kaplica, która mogła pomieścić zaledwie ok. 100 osób. Ze względu na umiejscowienie jej nad urwiskiem potoku, była narażana na ciągłe podmywanie, a to z kolei groziło jej zawaleniem. Wewnątrz na ścianach znajdowały się malowidła świętych. W kaplicy nie było ławek ze względu na ciasnotę. Kaplica została wybudowana na fundamencie z kamienia wapiennego, posiadała tylko jedno wejście i dwa okna. Została rozebrana po wybudowaniu kościoła w latach 1913-1914. Wtedy też zaczynają się dzieje Lubomierza jako parafii filialnej, wyłączonej z Niedźwiedzia.

Kamień węgielny pod nowy kościół parafialny poświęcił 8 września 1913 r. ks. Józef Głuc – proboszcz z Niedźwiedzia, w obecności ks. Józefa Bajdy, który zajmował się budową kościoła i plebani. Wspomagał go w tym m.in. Bp tarnowski Lein Wałęga, hr. Antoni Wodzicki, hr. Ludwika Sobańska z Obodówki i ks. Melchior Zapała – proboszcz w Cmolasie.

OO. Franciszkanie – rozpoczęli pracę duszpasterską w Lubomierzu 19 marca 1934r., kiedy to Książę Metropolita Krakowski Adam Sapieha – mocą swego dekretu przekazał im tę placówkę duszpasterską wraz z erygowaniem domu zakonnego. Pełnią oni do dziś posługę duszpasterską w tutejszej parafii pod wezwaniem św. Józefa Oblubieńca NMP (wcześniej do 1956 pod wezwaniem Opieki św. Józefa). Pierwszym proboszczem franciszkaninem był O.Teofil Bazan. On też rozpoczął budowę nowej – w miejsce starej i zagrzybiałej – plebani. Plebania ta została spalona przez hitlerowców dnia 4 lipca 1943 roku, jako akt zemsty na mieszkańcach Lubomierza i ich duszpasterzach za popieranie ruchu oporu. W tym także dniu do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu zostali wywiezieni: O. Edmund Dulik – proboszcz parafii oraz O. Marceli Leja i Br. Tomasz Pilch. Do kontynuowania posługi duszpasterskiej w Lubomierzu przybył wówczas O. Anzelm Kubit (były przełożony św. Maksymiliana Kolbe). Po upadku Powstania Warszawskiego w Lubomierzu znalazło schronienie 54 mieszkańców zniszczonej stolicy.

Lubomierz został wyzwolony spod okupacji hitlerowskiej 26 stycznia 1945 r. Okres powojenny to jak w całej Ojczyźnie – czas odbudowy kościoła, plebani i budynków gospodarczych. W 1952 r. powiększono galerię na wieży kościelnej, zakupiono dzwony i nowe organy. Poprawiono także drewnianą konstrukcję kościoła, założono nowe żelazne okna, odnowiono stacje Drogi Krzyżowej, wykonano ławki i konfesjonały. W tym czasie wzmocniono walącą się już wieżę i ogrodzono plac kościelny płotem z kamieni i zadaszeniem gontowym. W 1971 r. – w ramach elektryfikacji wsi doprowadzono do kościoła prąd elektryczny.

W głównym ołtarzu znajdowała się wówczas drewniana rzeźbiona figura Matki Bożej z Dzieciątkiem, oraz wysuwany obraz patrona parafii św. Józefa z Dzieciątkiem. Dnia 2 sierpnia 1968r. do kościoła w Lubomierzu O. Prowincjał Marian Lisowski ofiarował XVII wieczną ikonę Matki Bożej z Dzieciątkiem, którą OO. Franciszkanie uratowali z walącej się cerkwi obrządku bizantyjsko-ukraińskiego na Kalwarii Pacławskiej. Ikonę tą – czczoną przez tutejszych parafian pod nazwą „Matki Bożej Królowej Gorców” oddano diecezji przemyskiej Kościoła Bizantyjsko-Ukraińskiego dnia 29 czerwca 1993 r. Na jej miejsce po odnowieniu – powróciła do głównego ołtarza, wcześniej znajdująca się tam drewniana figura Matki Bożej z Dzieciątkiem. Obecnie w kościele znajdują się 10 głosowe organy systemu pneumatycznego wykonane w 1961 r. przez firmę Wacława Biernackiego z Warszawy. Organy te były wielokrotnie remontowane i czyszczone. W kościele znajdą się także napędzane ręcznie dzwony. Na wieży sygnaturowej znajduje się niewiadomego pochodzenia dzwon zabytkowy z 1773 r. zaś na wieży kościelnej dwa dzwony z 1966r.

W kościele ciągle coś się zmienia. W ostatnich kilku latach zostało zmienione: pokrycie dachowe kościoła oraz wieży kościelnej, wykonano remont plebani, w kościele wymieniono stare żelazne okna na nowe drewniane automatycznie otwierane, wykonano konserwację ołtarzy, zmieniono posadzkę z kamiennej na marmurową, pomalowano również gonty na ogrodzeniu i wykonano rzeźby przedstawiające rozważania różańcowe do kapliczek na nim. W kolejnych latach planowane są dalsze prace remontowe i konserwacyjne przy kościele.

Od początków powstania parafii praca duszpasterska w Lubomierzu przejmowała formy pobożności franciszkańskiej. Owocem tej działalności był ogólny wzrost religijności wśród mieszkańców oraz liczne powołania kapłańskie i zakonne. Pierwszym kapłanem powołanym z Lubomierza był śp. Jan Zapała – kapłan diecezjalny. W 1957 r. święcenia kapłańskie w zakonie OO. Franciszkanów OFMConv otrzymał o. Bonifacy – Józef Złydach. W 20 lat później w 1977r. uroczystości prymicyjne przeżywał o. Eligiusz Józef Zapała z Zakonu Braci Mniejszych OFM. W 1980r. wyświęcony został na kapłana o. Czesław Gniecki OFM, w rok później o. Stanisław Kozyra OFMConv, natomiast w 1994r. o. Marian Zygmunt OFMConv, a kilka lat później o. Marek Kołodziejczyk również OFMConv.

Ojcowie franciszkanie pracujący obecnie w parafii w Lubomierzu:
o. Zygmunt Mikołajczyk - Proboszcz parafii
o. Józef Cydejko – Wikariusz, katecheta w Szkole Podstawowej Nr 2 w Lubomierzu
o. Tadeusz Kula - jest w krakowskiej prowincji franciszkanów, moderatorem Ruchu Światło-Życie (Oaza).

W Lubomierzu obok klasztoru oo. Franciszkanów znajduje się dom zakonny Sióstr Franciszkanek Rodziny Marii pracujących w tutejszej parafii. Również bez wątpienia wyrazem uznania dla sióstr i fascynacji życiem zakonnym jest fakt, że piętnaście młodych dziewcząt z Lubomierza wstąpiło na drogę zakonną.

Historia Sióstr Franciszkanek Rodziny Marii w Lubomierzu.

Na prośbę ówczesnego ojca proboszcza Gustawa Ciszka w 1945 r. do Lubomierza przybyły Siostry Franciszkanki Rodziny Marii. Siostry zajęły się nauczaniem dzieci w szkole oraz pracą przy parafii. Pierwszą siostrą przełożoną a zarazem kierowniczką Szkoły Podstawowej w Lubomierzu była siostra Emilia Hołodniuk była również organistką w kościele parafialnym w Lubomierzu. Razem z siostrą Emilią przybyły do Lubomierza siostra Julia Gidlewska oraz siostra Felicja Płoskonka – nauczycielki, które uczyły w tej szkole. Siostra Zofia Balicka była pielęgniarką oraz zakrystianka. Leczyła ona ludzi ponieważ w tych czasach niebyło ośrodka zdrowia. Warunki pracy w Lubomierzu były bardzo trudne szkoła zniszczona okupacją niemiecką wymagała remontu. Siostry włożyły bardzo dużo pracy by w szkole panowały godne warunki do mieszkania oraz nauki dzieci. Do najbliższego miasta Mszana Dolna, trzeba było pokonać odległość ok. 14 km, tam znajdowała się stacja Kolejowa, która łączyła miasto z Krakowem, Nowym Sączem lub innymi, jedyna poczta w okolicy. W 1945 roku nie było prądu. Ludność w tym czasie była bardzo biedna a mimo to potrafiła się dzielić żywnością z siostrami, zimą zaopatrywała je w opał. Siostry mieszkały blisko kościoła i to było ich wielką radością, mogły codziennie uczestniczyć we mszy świętej.

W czerwcu 1950r usunięto siostry ze szkoły, musiały też opuścić budynek szkolny, w którym mieszkały, znalazły się w trudnym położeniu. Chwilowo mieszkały u jednej rodziny potem w „Albertówce” domu wypoczynkowym ojców franciszkanów. Wczesną wiosną w 1969 roku rozpoczęto budowę domu dla sióstr. Czasy były nadal bardzo ciężkie, brak materiałów budowlanych, kłopoty z działką i nie tylko powodowało że siostry miały problemy z rozpoczęciem budowy domu zakonnego. Mieszkańcy Lubomierza sami przyszli siostrom z pomocą. W trudnych warunkach sami ręcznie wyrabiali cegłę oraz podjęli się budowy domu zakonnego w którym obecnie mieszkają siostry. Do nowego domu weszły 16 listopada 1970r.

Cytat pochodzący z kroniki prowadzonej przez siostry zakonne mieszkające w domu w Lubomierzu „siostry szczęśliwe że wreszcie po wielkich kłopotach są we własnym domu. Cieszyli się też ludzie bo mieli przystęp o każdej porze dnia i nocy w razie potrzeby do siostry lekarki.” Starsi ludzie do dzisiaj pamiętają i wspominają siostry zakonne, zwłaszcza lekarki, które były bardzo pomocne i ofiarne, w każdej chwili służyły ludziom pomocą i dobrą radą. Obecnie w domu zakonnym w Lubomierzu mieszkają 3 siostry:
s. Krystyna Wiatr – Przełożona Domu Zakonnego, katechetka w Szkole Podstawowej nr 1 w Lubomierzu.
s. Zofia Adamczyk – organistka
s. Anna Kowalczyk - zakrystianka, emerytka

Bibliografia:

1. „Dzieje miejscowości i parafii Lubomierz” - o. Zdzisław Gogola OFMConv
   
2. Kronika Zakonu Sióstr Franciszkanek Rodziny Marii w Lubomierzu